O aplauso máis longo da democracia

Iñaki Anasagasti

* Artigo tirado do blog do autor http://blogs.deia.com/anasagasti/ e traducido por nós.

O “Querido Líder” de Corea do Norte King Jong-il, de 69 anos, morreu dun infarto masivo na mañá do pasado 17 de decembro. O oscurantista réxime que presidía tardou cincuenta horas en dar a noticia. Raúl Castro decretou tres días de duelo nacional en Cuba. O 28 de decembro foi o enterro, onde se puido apreciar a multitudes de cidadáns baixo un clima invernal, desconsolados, fóra de si e rachando en prantos verdadeiramente desgarradores. Occidente quedou perplexo e en España riron. O novo tirano, que non fixo o servizo militar, recibiu o beneplácito da cúpula castrense. Kim Jong-un, o “Brillante Camarada” é o terceiro fillo do falecido. O maior caeu en desgraza tras ser descuberto tratando de entrar en Xapón cun pasaporte falso para ir a Disneylandia, mentres que o segundo “era moi efeminado” en opinión do seu pai. Como se ve unha monarquía comunista, con socialismo real.

En Corea o mesmo que con Franco

Aquí podían gardarse as risas. Cando Franco morreu, a noticia deuna o presidente do Goberno Arias Navarro chorando por televisión. Morrera o Caudillo. Ao seu funeral só acudiu Augusto Pinochet e as longas colas que se formaron para pasar ante o féretro no Palacio Real formábanas xentes chorosas e moitos deles, ante o morto, facían ao saúdo fascista. Aos dous días, e porque así o decidiu o ditador, Juan Carlos de Borbón vestido de militar e ante uns procuradores elixidos a dedo xurou os Principios Fundamentais do Movemento e o entón presidente das Cortes, Alejandro Rodríguez de Valcarce gritou aquilo de: “Señores procuradores. Desde a emoción no recordo a Franco. Viva o Rei!”. Franco a todo isto fora enterrado no Val dos Caídos e aí segue

pola inmensa covardía de Rodríguez Zapatero e Ramón Jáuregui que dixeron que había que construír un consenso para sacalo de aí e mentres o retrato de Esteban Bilbao, Antonio Iturmendi e Rodríguez de Valcarce, adornan os corredores do Congreso, coma se nada ocorrese.

Como se ve todo moi edificante e moi parecido ao ocorrido en Corea do Norte. En Alemaña e en Italia o nazismo e o fascismo foron derrotados. En España con todo, o franquismo non o foi. A ditadura franquista foi adaptándose a unha nova realidade resultado dunha presión interna e externa. Non houbo ruptura senón unha reforma mal feita a pesar de que aquela transición se tache de modélica polo discurso español politicamente correcto. A dereita segue sen condenar aquel réxime franquista, e cada vez máis se impón o criterio equidistante na responsabilidade daquela sublevación militar argumentando que en ambos os bandos se cometeron barbaridades.

O caso é que a herdanza visible daquel réxime corrupto é a actual Xefatura do Estado, metida de matute na Constitución de 1978, sen referendo e aplaudida pola dereita, o partido socialista e os medios de comunicación sitos na Vila e Corte. “Esta monarquía non resiste un editorial do País” presumía Juan Luís Cebrián nos seus anos de director do medio. E era verdade. Sen o cerco da censura, sen a obriga de falar ben acotío de “a Institución máis valorada”, sen o camelo ese de ser “a Monarquía máis barata do mundo”, sen a impunidade e a inmunidade que gozou Juan Carlos I, non se entenden as andanzas do xenrísimo que ademais nin as disimulaba xa que era un membro da Casa Real e por tanto, as prebendas do sogro ampliábanse ás fillas e aos xenros. Así de evidente é para min toda esta andrómena ante o que algúns levan as mans á cabeza.

Un aplauso vergoñoso

O pasado 27 de decembro tivo lugar no Congreso a apertura oficial da X lexislatura. Non fun. Falaron o presidente do Congreso e o rei. Este recibiu segundo os xornalistas de Corte “o aplauso máis longo da democracia”. Como en Corea do Norte. Deputados e senadores do PP e do PSOE despelexaron as mans aplaudindo a quen durante 33 anos non rendeu contas de nada e impediunos a deputados e senadores nacionalistas e de esquerda exercer o labor de control que a propia Constitución asigna ás dúas Cámaras. E é que nese longuísimo aplauso coreano, resumíanse ben as carencias dunha reforma política feita de concesións a unha ditadura que como ben dixo o Generalísimo deixara todo atado e ben atado e que aínda por riba chamaba ao novo temoneiro, “o Motor do Cambio”. Como en Corea.

Cando a min me encargaron escribir un libro sobre o que vira naquel patio de Monipodio e que foi prohibido pola Casa Real, tituleino “Unha monarquía protexida pola censura” porque estaba farto das loas cara a unha institución á que non se lle podía controlar en nada e era obrigatorio o bicamáns e a xenuflexión. O rei, o exército, as Forzas e Corpos de Seguridade por este orde era as Institucións preferidas polos españois sendo os políticos democráticos os máis aborrecidos. Normal. Hai barra libre. Hoxe, a falta dunha enquisa ben feita polo CIS, con preguntas profesionais e non inducidas, a monarquía caeu ao cuarto lugar e o sentimento republicano rolda xa o 50% nos mozos. Urdangarin fixo máis pola República que todos os Foros republicanos que hai na pel de touro.

Non é a máis barata

Participando nunha reunión das chamadas Mesas conxuntas, o letrado Maior informounos de, entre outras partidas, sobre unha que se ocupaba de editar os discursos do rei. “Que fan as Cortes editando discursos que non son propios?” preguntei. “Sempre se fixo así”, contestáronme. E aquilo púxome sobre a pista do camelo aquel de “a monarquía máis barata”. E fun pescudando o que hoxe xa se sabe. Luz, auga, viaxes, seguridade, manutención, roupa, palacios, conservación e o máis chocante: das 507 persoas que traballan na Casa do Rei só 17 están na súa nómina. Uns 350 empregados páganos directamente varios ministerios, con incentivos e 130 sen incentivos. E tampouco isto nolo deixan controlar. Non é verdade pois o dos 8,4 millóns de euros de orzamento da Casa. Defensa, Interior, Exteriores, Patrimonio Nacional e outros organismos fan que a broma nos custe uns 59 millóns ao ano se se agregan as partidas pagas polos ministerios. Non é pois a monarquía máis barata.

Agora ben. Nada se di do seu patrimonio persoal, produto de agasallos e comisións. Javier de la Rosa asegurou no seu día, que cen millóns de pesetas do buraco KIO habían ir a parar á Coroa e na intervención de Banesto descubríronse dúas contas a nome do rei, unha cun descuberto de 150 millóns de pesetas e outra con achegas para a ampliación do capital do banco. Nunca se investigou, nin isto, nin as andanzas do seu amigo Colón de Carvajal que andaba pola Zarzuela como en casa de seu e morreu estando procesado. E que dicir do soldo do rei cuxa única obriga é saudar, visitar, ler discursos infumables, ser “exemplar” e que gañe cinco veces máis que o presidente dun goberno democrático que ten que tomar importantes decisións?.

Non teño espazo para comentar a súa “exemplaridade” democrática no 23-F, pero si dicir que a maioría dos negocios de Urdangarin fíxoos baixo administración do PP. Dúas administracións autonómicas foron cooperadores necesarios na execución dos delitos, caso de que se probe a súa perpetración. Alguén imaxina algo así en Euskadi?.

Non teño espazo para comentar a súa “exemplaridade” democrática no 23-F, pero si dicir que a maioría dos negocios de Urdangarin fíxoos baixo administración do PP. Dúas administracións autonómicas foron cooperadores necesarios na execución dos delitos, caso de que se probe a súa perpetración. Alguén imaxina algo así en Euskadi?.

Ante semellante cúmulo de probas, veremos como actuará a xustiza e se resistirá as presións que vai recibir para que a Infanta Cristina non sexa tocada nin co pétalo dunha rosa. Nin se Carlos Divar, presidente do Supremo se inhibirá e deixará actuar a unha xustiza “igual para todos”. De non facelo, o escándalo sería tan maiúsculo como o do caso Picasso que levou por diante a Alfonso XIII.

Volvamos ao aplauso das Cortes. A Gaceta interpretábao así: “Este apoio recíbeo ademais a Coroa nun momento clave, cando as tensións separatistas ameazan con agudizarse ao fío da crise e o papel da institución resulta insubstituíble como garante da estabilidade política”.

E todo isto por nada. Como dicía Groucho Marx: “Fillo meu. A felicidade está feita de pequenas cousas. Un pequeno iate, unha pequena mansión, unha pequena fortuna”. E iso que non coñecera aos Borbóns e os seus familiares. A historia continúa.